Δεν υπάρχει Τέχνη χωρίς Ιστορία, ούτε Ιστορία χωρίς Τέχνη. Είναι κάτι που έχουμε διαπιστώσει από την αρχή των συναντήσεών μας στις Rizes, όταν, στις συζητήσεις μας, οι Δημιουργοί- και τα έργα τους- «μπερδεύονται» αναγκαστικά με τα ιστορικά γεγονότα που τους γέννησαν. Έχουμε σταθεί πολλές φορές με απορία, θαυμασμό και δέος απέναντι στην Ιστορία του 20ου αιώνα, που, τόσο για τη χώρα μας, όσο και για ολόκληρο τον κόσμο, στάθηκε πηγή οδύνης, πόνου, θανάτου αλλά και θριάμβων, χαράς, ζωής. Και ξέρουμε πια πολύ καλά, ότι η σύνθεση και οι αντιθέσεις όλων αυτών, γέννησαν τους μεγάλους Δημιουργούς, των οποίων η ποιότητα – αλλά και η «ποσότητα» – μας εκπλήσσει.
Αυτή τη φορά λοιπόν, η συζήτησή μας …ξεστράτισε. Ξεκινήσαμε με σκοπό να μιλήσουμε για ένα εξαιρετικό ζευγάρι σπουδαίων ηθοποιών, για την Έλλη Λαμπέτη και το Δημήτρη Χορν, να μάθουμε για τη ζωή τους που θύμιζε μυθιστόρημα, δυστυχώς καμμιά φορά και τραγωδία και, ως συνήθως , πήγαμε λίγο πίσω στο χρόνο. Και στην κουβέντα μας ήρθαν οι πόλεμοι , οι καταστροφές, η προσφυγιά, οι δοκιμασίες.
Πώς θα ήταν δυνατόν λοιπόν, σε μια τέτοια ομάδα νέων ανθρώπων να μην έρθει η συζήτηση σε όσα ζούμε αυτές τις μέρες;
Διατυπώθηκαν απόψεις, εκφράστηκαν ανησυχίες, ακούστηκαν αισιόδοξα και απαισιόδοξα σενάρια, όλα με πολύ σημαντικά επιχειρήματα, που έδειχναν ότι κάθε γενιά είναι γεμάτη προβληματισμούς και ενδιαφέρον για όσα συμβαίνουν στον κόσμο και, κάθε γενιά, ιδιαίτερα αυτή εδώ «της εικόνας» και «του διαδικτύου», δεν παραμένει αμέτοχη. Σχηματίζει απόψεις, τις διατυπώνει, συζητά, ανταλλάσσει γνώσεις, διαλέγεται. Αυτή η γενιά προβληματίζεται, μαθαίνει, συγκρίνει, αποκτά «χαρακτήρα» και προσωπικότητα. Αυτή η γενιά επιθυμεί την Ειρήνη, καταδικάζει τη βία, μισεί τον Πόλεμο και τολμά να το εκφράσει.
Το μυστικό πίσω από όλα αυτά είναι ένα. Η Παιδεία. Το ισχυρότερο όπλο του πλανήτη.
Με την ελπίδα να παραμείνει και το μόνο όπλο στον πλανήτη, κλείσαμε τη συνάντησή μας.
Η Λαμπέτη και ο Χορν σίγουρα θα έδειχναν κατανόηση για αυτή τη μικρή καθυστέρηση…
