Η λογοτεχνία γίνεται….. δημοσιογραφία

Ταρζάν

Γύρισε μπρούμυτα και σκέπασε το κεφάλι του με το μαξιλάρι .Ήταν η τρίτη Κυριακή που ο πρωινός ύπνος του διακόπτονταν από τον ίδιο αλλόκοτο επαναλαμβανόμενο ήχο. Όσο κι αν προσπάθησε να βολευτεί στριφογυρνώντας στο κρεβάτι, ο περίεργος άναρθρος λαρυγγισμός με τα μικρά διαστήματα παύσης, δεν τον άφηνε σε ησυχία. Έδωσε μια στα σκεπάσματα και μουρμουρίζοντας αποφάσισε ν’ αναζητήσει την πηγή του ενοχλητικού ακούσματος.

Είχε μόλις ένα μήνα μετακομίσει στη μικρή παλιά μονοκατοικία του αθηναϊκού προάστειου, από φόβο πως τα χρόνια της σύνταξης που πλησίαζαν θα τον έβρισκαν μόνο στο διαμέρισμα της Πατησίων ν’ αφουγκράζεται τη σιωπή της απουσίας.
Βγήκε με τις πιτζάμες στον κήπο κοιτάζοντας τριγύρω. Πίσω από τις φυλλωσιές του κήπου της διπλανής μονοκατοικίας, τον είδε να ανεβαίνει την εξωτερική σιδερένια σκάλα προς την ταράτσα. Ο ψηλόλιγνος πιτσιρικάς πήδησε από σκαλί σε σκαλί, κρύφτηκε πίσω από τα απλωμένα ρούχα που φούσκωναν στο ανοιξιάτικο αεράκι και σταμάτησε απότομα στην άκρη της ταράτσας με τα χέρια ανοιχτά σαν φτερά. Κοιτάζοντας μπροστά και με κορμί τοξωτό, άρχισε να βγάζει μικρές κραυγές σε διαφορετικούς τόνους και ένταση.

Όρθιος κάτω από το στέγαστρο του κήπου, εκείνος τον έβλεπε χωρίς να μιλά για να μην τον τρομάξει. Απρόσκλητη αναδύθηκε τότε στα μάτια του η εικόνα ενός άλλου πιτσιρίκου, που σκαρφάλωνε στα δέντρα του κήπου στο χωριό, όταν το φύλλωμα είχε πια πυκνώσει την άνοιξη και ξεσήκωνε αθέατος τη γειτονιά με τους αλαλαγμούς του.
Την επόμενη Κυριακή του Απρίλη, ο ήχος των κοτσυφιών στον κήπο συναγωνίζονταν τη φωνή του μικρού ακροβάτη. Το αγόρι έπαιρνε φόρα και ανοιγοκλείνοντας τα χέρια έφερνε δυο τρεις γύρους την ταράτσα κι ύστερα, από την άκρη του χαμηλού στηθαίου, έβγαζε ενθουσιασμένος μικρές ιαχές. Ακούγοντας προσεκτικά τους ακατάληπτους ήχους του αγοριού, κατάλαβε πως αυτά ήταν τα δικά του μοναδικά λόγια που επιβεβαίωναν πως ένιωθε κυρίαρχος του κόσμου του εκεί στα ψηλά.

Μην μπορώντας να συγκρατήσει την αγωνία του για την επικίνδυνη επίδειξη, του ξέφυγε ένα δυνατό: «Πρόσεχε!». Τα βλέμματά τους συναντήθηκαν για δευτερόλεπτα κι ο μικρός ακροβάτης του χάρισε ένα φευγαλέο χαμόγελο γεμάτο ικανοποίηση που τον είχε αποκαλύψει. Εκείνος κοκκάλωσε, σαν το παιδί που το ξεσκεπάζουν απρόσμενα στην κρυψώνα του. Όπως τότε, που τον ξετρύπωνε η μάνα του κρυμμένο στα δέντρα του κήπου πάντα τις ανοιξιάτικες Κυριακές το πρωί μετά την εκκλησία. Του άρεσε να παριστάνει τον Ταρζάν κάθε φορά σε νέες περιπέτειες , σε σενάριο που εμπνεόταν από τα τεύχη του αγαπημένου του κόμικ στη δεκαπενθήμερη έκδοση του Δραγούνη. Μέχρι και τον περιπτερά της πλατείας είχε πείσει να του κρατά ένα τεύχος ειδικά γι’ αυτόν. Μια μικρή περιουσία του ΄δινε τις προάλλες ο παλαιοβιβλιοπώλης στο Μοναστηράκι, όταν έμαθε πως είχε τη σειρά πλήρη. Εκείνος όμως ούτε να τ’ ακούσει.

Ο μικρός έκανε ακόμα ένα γύρο κι έφυγε απ’ την ταράτσα, αφήνοντάς του δώρο το χαμόγελό του. Θέλησε με κάποιο τρόπο να του το ανταποδώσει. Πήγε στην αποθήκη κι άρχισε να ψάχνει ανυπόμονα ανάμεσα στις σκόρπιες κούτες που είχαν μείνει απ’ τη μετακόμιση. Σε μιαν άκρη στο βάθος βρήκε αυτή που αναζητούσε. Έγραφε στο πλάι με χοντρό μαύρο μαρκαδόρο σε κεφαλαία: ΤΑΡΖΑΝ.

Σειρά της δημοσιογραφίας …

Άτομα με αναπηρία . Κοινωνική πραγματικότητα και όχι απαγορευμένη «λέξη»!

Άνθρωποι με νοητική αναπηρία, άνθρωποι με κινητικές δυσκολίες, άνθρωποι με δυσκολίες στην όραση , την ακοή ή την ομιλία. Άνθρωποι , άνθρωποι, άνθρωποι!

Όπου και αν στρέψουμε την ματιά μας με προσοχή και αληθινό ενδιαφέρον , θα βρούμε ανθρώπους με δυσκολίες, κοινωνικές, ψυχολογικές, οικονομικές ή και όλα μαζί! Γιατί δηλαδή να συζητάμε διαφορετικά για τα άτομα με αναπηρία;

Δεν ξέρω γιατί θα έπρεπε να συζητάμε για τα άτομα με αναπηρία. Ο κόσμος είναι όμορφος, διότι είμαστε διαφορετικοί. Αν το σκεφτούμε λίγο πρισσότερο,οι άνθρωποι με αναπηρία δεν είναι διαφορετικοί. Είναι απλώς άνθρωποι. Γεννήθηκαν έτσι; Αντιμετώπισαν κάποιο δυστύχημα; Είχαν κάποια ατυχία; Γιατί τους ξεχωρίζουμε τόσο; Όλοι πρέπει να μαχόμαστε σε αυτήν την ζωή. Γιατί όμως κάποιοι, που μπορεί να έχουν μια δυσκολία σωματική ή πνευματική πρέπει να αντιμετωπίζουν μεγαλύτερες δυσκολίες;

Άννα Σαρρή Α7

 

Τα άτομα με αναπηρία κουβαλούν μια ιστορία , που όλοι θέλουν να ακούσουν. Βιώνουν δυσκολίες καθημερινά , τις αντιμετωπίζουν με ψυχραιμία. Αποδεικνύουν ότι έχουν μεγάλη δύναμη. Μπορούν να αντικρίσουν την ζωή από μια άλλη οπτική, ειδικά οι άνθρωποι που δεν ήταν όλη τους την ζωή ανάπηροι.

Άννα Κεσσέ Α5

 

Οι άνθρωποι με αναπηρία είναι πιο δυνατοί από εμάς. Αντιμετωπίζουν μεγάλες δυσκολίες με ψυχραιμία και χαμόγελο.Είμαστε όλοι ίσοι. Είμαστε όλοι διαφορετικοί.

Λουκία Ρούσου Α7

 

Αναμφίβολα ,οι άνθρωποι με κάθε μορφή αναπηρίας ,είναι πιο θαρραλέοι και πιο δυνατοί από εμάς.Αναπτύσσουν επίσης άλλες δεξιότητες που τους κάνουν ξεχωριστούς και ικανούς να ανταποκριθούν σε πολλές δυσκολίες.

Δανάη Θεοδώρου Α6

 

Ευθύνη για την απουσία τους στην καθημερινή κοινωνική ζωή φέρουν οι πολίτες χωρίς αναπηρία.Σχεδιάσαμε πόλεις σαν να μην υπάρχουν άτομα με αναπηρία.

Βαγγέλης Διορινός Α2

 

Νομίζω ότι οι άνθρωποι με αναπηρία είναι ήρωες. Καταφέρνουν να ξεπεράσουν κάθε δυσκολία και επιθυμούν να απολαύσουν την ζωή χωρίς να την σκέφτονται .

Σπύρος Αντωνίου Α6

 

Δεν υπάρχουν υποδομές. Δεν υπάρχει κοινωνική βοήθεια. Η βοήθεια της Πολιτείας δεν είναι αρκετή. Ανθρώπινα δικαιώματα για όλους σημαίνει ότι οι άνθρωποι με αναπηρία έχουν τα ίδια δικαιώματα με τους ανθρώπους που δεν έχουν κινητικά προβλήματα. Κυρίως όμως η ισότητα ευκαιριών προϋποθέτει κινητική και κοινωνική ανεξαρτησία .

Νικόλαος Δούρος Α7

 

Δεν θα έπρεπε η αναπηρία να αντιμετωπίζεται ως πρόβλημα. Είμαστε όλοι ίσοι. Έχουμε όλοι τα ίδια δικαιώματα. Πολλές φορές μάλιστα ,λειτουργούν ως πρότυπα για τους υπόλοιπους ανθρώπους. Διατηρούν το χαμόγελο και την αγωνιστική τους διάθεση παρά τις δυσκολίες που έχουν αντιμετωπίσει.

Τζακ Φαρνέλ Α2

 

Δεν υπάρχουν ράμπες στους δρόμους και στα καταστήματα. Πιστεύω ότι ανάπηροι αισθάνονται οι άνθρωποι που οι άλλοι τους υπενθυμίζουν ότι είναι ανάπηροι. Μήπως η Χώρα μας συμπεριφέρεται έτσι σ΄ ένα μέρος των πολιτών της;

Νίκη Καραδάκη Α 1

 

Το μεγαλύτερο πρόβλημα που ίσως αντιμετωπίζουν τα άτομα με αναπηρίες είναι ο ρατσισμός. Γι΄αυτό κι εγώ τους θαυμάζω απεριόριστα. Έχουν μάθει να ζουν την καθημερινότητά τους αντιμετωπίζοντας την απόρριψη ή την φαινομενική ευγένεια πίσω από την οποία κρύβεται η υποτίμηση των ικανοτήτων τους.

Ιωάννα Μιχαλακάκου Α5

 

Tα άτομα με αναπηρία είναι άνθρωποι, που σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να κρίνονται ως ανήμποροι ή διαφορετικοί. Κυρίως όμως, είναι σημαντικό να θυμόμαστε ότι τα άτομα με αναπηρία υπάρχουν γύρω μας και ας μην τα βλέπουμε επειδή δεν κυκλοφορούν συχνά. Πιστεύουν στα όνειρά τους περισσότερο από εμάς. Αξίζουν τον θαυμασμό μας!

Μάριος Τράπαλης Α2

 

Τα άτομα με αναπηρία είναι απλοί άνθρωποι, όπως κι εμείς. Ίσως, αισθάνονται μεγάλη ανάγκη να είναι ανεξάρτητοι , ίσως περισσότερο ανεξάρτητοι από εμάς. Το σίγουρο πάντως είναι ότι έχουν μεγάλη ψυχική δύναμη και ξέρουν να αντιμετωπίζουν δυσκολίες. Εμείς , άραγε ξέρουμε;

Γιώργος Κίτσιος Α6

 

Γνωρίζω αρκετά άτομα με αναπηρία και τους θαυμάζω επειδή πάντα καταφέρνουν σημαντικά έργα για τον στενό και ευρύτερο κύκλο τους. Χαίρομαι πάντα πολύ όταν κάνω παρέα μαζί τους. Τους βλέπω να χαμογελούν και να διατηρούν την αισιοδοξία τους . Τους θεωρώ γενναίους και δυνατούς, πιο δυνατούς μάλιστα από εμάς.

Γιολένα Αναγνωστοπούλου Α2

 

Στην Ελλάδα τα άτομα με αναπηρία δεν έχουν πλήρη δικαιώματα . Οι υποδομές για τα άτομα με αναπηρία δεν διευκολύνουν την καθημερινότητά τους. Επομένως, απομονώνονται σπίτι τους και δεν έχουν ευρύτερη κοινωνική ζωή. Αναμφίβολα λοιπόν , δεν υπάρχουν ανθρώπινα δικαιώματα για όλους τους ανθρώπους .

Κωνσταντίνος Σουρλατζής Α5

 

Συχνά τα άτομα με αναπηρία κλείνονται στον εαυτό τους ,χάνουν συχνά την αισιοδοξία τους και την αγωνιστικότητά τους για την ζωή, αφού στερούνται πολλές υποδομές. Γιατί όμως εμείς μπορούμε να απολαμβάνουμε συναυλίες ή θεατρικές παραστάσεις; Γιατί μπορούμε να επιλέγουμε την ψυχαγωγία ή την μόρφωσή μας ; Είμαστε σίγουροι ότι τα άτομα με αναπηρία έχουν τις ίδιες ευκαιρίες στην καθημερινότητά τους;

Φοίβη Καββαλάκη Α1

 

Τα άτομα με οποιαδήποτε μορφή αναπηρίας είναι σπουδαίοι μαχητές που παλεύουν στην καθημερινότητά τους για να διεκδικήσουν τα όνειρά τους.. Αναρωτιέμαι όμως γιατί πρέπει να αντιμετωπίζουν το δίλημμα στην καθημερινότητά τους : «Να κλειστώ σπίτι μου ή να παλέψω στην κοινωνία και ας αντιμετωπίσω δυσκολίες;»

Δωροθέα Καράγκουτη Α6

 

Ίσως τα άτομα με αναπηρία δεν κυκλοφορούν συχνά…Δεν υπάρχουν χώροι προσαρμοσμένοι και για τις δικές τους ανάγκες. Οι καφετέριες, τα εστιατόρια , οι κινηματογράφοι δεν είναι πάντα προσβάσιμοι για όλους. Μήπως φοβούνται ότι θα αντιμετωπισθούν απαξιωτικά ή ότι θα φανούν «περίεργοι» και «διαφορετικοί»;

Υρώ Αβδελιώτη Α6

 

Οι αθλητές με αναπηρία είναι μαχητές. Δεν επιτρέπουν σε καμία δυσκολία να σταθεί εμπόδιο στους στόχους τους. Σίγουρα , ξεχωρίζουν για την γενναία ψυχή τους!

Πάνος Κορίνθιος Α3

 

Οι αθλητές με κάθε μορφή αναπηρίας είναι σπουδαίοι. Δεν έχουν όμως την αναγνώριση που τους αξίζει, όπως οι άλλοι αθλητές. Ας μην ξεχνάμε ότι ποτέ και για κανέναν λόγο, δεν πρέπει να υποτιμάμε κανέναν από τους συνανθρώπους μας.

Παυλίνα Τρίγκα Α4

 

Είναι σημαντικό να παραδειγματιζόμαστε από τα άτομα με αναπηρία. Μας υπενθυμίζουν να εκτιμάμε περισσότερο το δώρο της υγείας. Μας υπενθυμίζουν επίσης την ανάγκη να μην γκρινιάζουμε για το καθετί .

Νικόλαος Μαλλίρης Α 7

 

Η κοινωνία δεν είναι ακόμη έτοιμη να αποδεχτεί καμία μορφή διαφορετικότητας. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο ανήκει και η αναπηρία. Δεν πρέπει να επιτρέπουμε να στενοχωριούνται ή να πληγώνονται κάθε φορά που αντιμετωπίζουν λιγότερες ευκαιρίες από εμάς.

Γιάνης Λοϊζος Α2

 

Οφείλουμε να συμπεριφερόμαστε καλύτερα σε κάθε άνθρωπο διαφορετικό από εμάς. Πώς μιλάμε για ισότητα σε μια κοινωνία ,αν όλοι οι άνθρωποι δεν έχουν την ίδια ευκαιρία κοινωνικοποίησης;

Ορέστης Δούκας Α6