Κάθε φορά που πέφτουμε, πρέπει να σηκωνόμαστε και να αγωνιζόμαστε ξανά από την αρχή…Αυτό είναι μια στάση ζωής!
Υπάρχουν ανάμεσά μας άνθρωποι καθημερινοί ,απλοί, της διπλανής πόρτας…Όμως αυτοί οι άνθρωποι είναι συγχρόνως και σπάνιοι. Μας εμπνέουν, μας δείχνουν πως υπάρχει δρόμος -όχι πάντα στρωμένος με πέταλα- και μας μαθαίνουν πως ,αν δεν υπάρχει δρόμος, μπορούμε να τον ανοίξουμε εμείς, αρκεί να είμαστε συνεπείς στις αρχές μας ! Ο κ. Πετρούνιας είναι σίγουρα ένας τέτοιος άνθρωπος! Είναι ο άνθρωπος που τελικά διδάσκει ότι η νίκη και η πρωτιά στην ζωή δεν απαιτεί μόνο ταλέντο αλλά και συνέπεια, προσήλωση, υπομονή και αγώνα! Μοιραζόμαστε λοιπόν μαζί σας κάποιες από τις ερωτήσεις μας.
Το θέμα της συνάντησής μας σήμερα είναι: Αθλητισμός – Κοινωνία – Άνθρωπος. Ποια είναι η σχέση των εννοιών , κατά την άποψή σας;
Αυτές οι τρεις έννοιες είναι άρρηκτα συνδεδεμένες μεταξύ τους. Ο άνθρωπος που ασχολείται με τον αθλητισμό αλλά κυρίως, ο άνθρωπος που ασχολείται με τον πρωταθλητισμό ,γνωρίζει καλά να θέτει στόχους και να τους υλοποιεί. Επομένως, όταν ο αθλητής εντάσσεται στους κόλπους της ενήλικης κοινωνίας, γνωρίζει καλά να αγωνίζεται για τους στόχους που θα βάλει στην ζωή του.
Ποιος είναι ο ενεργός πολίτης, κατά την άποψή σας ;
Ενεργός πολίτης είναι οποιοσδήποτε πολίτης, που προσπαθεί να βελτιώσει την ζωή την δική του, των γύρω του, των ανθρώπων που αγαπάει και τον αγαπούν . Είναι ο άνθρωπος που επιδιώκει να βελτιώσει την ζωή και του ευρύτερου συνόλου. Κάθε ενεργός πολίτης πρέπει να προσπαθεί να προσφέρει κάτι με τον δικό του τρόπο στην κοινωνία.
Ποιο είναι το μεγαλύτερο σας επίτευγμα στον αθλητισμό;
Το μεγαλύτερο μου επίτευγμα θεωρώ ότι είναι η επανάληψη της επιτυχίας. Δεν μπορώ να ξεχωρίσω κανένα επίτευγμα. Κάθε μετάλλιο έχει την δική του ιστορία. Για κάθε μετάλλιο από το 2015 έως σήμερα, μπορώ να πω μια διαφορετική ιστορία. Αυτό όμως που θεωρώ επιτυχία όχι μόνο στον αθλητισμό αλλά και στην ζωή είναι να βγάζουμε τον καλύτερο μας εαυτό σε αυτό που κάνουμε!
Τι θα λέγατε σ΄ ένα παιδί που θα ήθελε να ασχοληθεί με τους κρίκους;
Θα του έλεγα να μην σταματήσει ποτέ να κάνει ό,τι ονειρεύεται! Θα του έλεγα να κυνηγάει τα όνειρά του, όποια και αν είναι αυτά !
Οι αθλητές πρέπει να είναι πρότυπο κατά την άποψη σας;
Όχι. Σε καμία περίπτωση. Δεν πρέπει να είναι όλοι οι αθλητές πρότυπα. Ο αθλητής που λειτουργεί ως πρότυπο, πρέπει να είναι πάνω από όλα, άνθρωπος και μάλιστα , σωστός άνθρωπος. Υπάρχουν και αθλητές, που-λόγω του χαρακτήρα τους- δεν είναι σε θέση να εμπνεύσουν τα παιδιά. Ο αθλητής πρέπει να είναι πρότυπο με την ίδια του την συμπεριφορά απέναντι στην ζωή και τις επιλογές του. Ας μην ξεχνάμε άλλωστε ότι ο αθλητισμός είναι μόνο μια μικρή στάση σε όλη μας τη ζωή!
Βλέποντας τους παιδικούς μου φίλους να είναι πιο ανέμελοι, να είναι ήρεμοι , σκέφτηκα ότι μπορώ να ζήσω διαφορετικά την ζωή. Σκέφτηκα επίσης ότι η γυμναστική δεν μου προσέφερε αυτά για τα οποία είχα δουλέψει. Όμως, έκανα λάθος!
Γιατί σταματήσατε στην εφηβεία τον πρωταθλητισμό;
Σταμάτησα στην ηλικία των 14 ετών ,διότι είχα έναν τραυματισμό στους αγκώνες μου. Έπαψα να πιστεύω στον εαυτό μου. Βλέποντας τους παιδικούς μου φίλους να είναι πιο ανέμελοι, να είναι ήρεμοι, σκέφτηκα ότι μπορώ να ζήσω διαφορετικά την ζωή. Σκέφτηκα επίσης ότι η γυμναστική δεν μου προσέφερε αυτά για τα οποία είχα δουλέψει. Όμως, έκανα λάθος !
Σας είπαν ποτέ : «Παράτα τα , δώσε πανελλήνιες!»
Όταν επέτρεψα από την τετραετία εκτός πρωταθλητισμού, ήμουν 17 ετών. Ο πρoπονητής μου στην Εθνική Ομάδα, πριν σταματήσω, μου είπε:
– «Εντάξει ! Τώρα ξεκίνησες! Έκανες έναν αγώνα ως έφηβος. Δεν πρόκειται να καταφέρεις να μπεις στην Ομάδα των ανδρών. Δεν πρόκειται να καταφέρεις να μπεις στην πεντάδα. Στην Ομάδα των ανδρών είναι μεγάλοι αθλητές. Έχουμε τον Τσολακίδη, τον Κοσμίδη. Εσύ, πού θα πας; Νομίζω ότι ήλθε η ώρα να ασχοληθείς με κάτι άλλο. Να διαβάσεις…Να κάνεις κάτι άλλο με την ζωή σου»
Θυμάμαι με είχε ενοχλήσει πάρα πολύ αυτό που είπε. Τότε ρώτησα:
– «Τα παιδιά σας θα σταματήσουν;»
-«Όχι. Γιατί να σταματήσουν;»
– «Τότε εγώ γιατί να σταματήσω;»
Είναι η μόνη φορά που κάποιος με προέτρεψε να σταματήσω την προσπάθειά μου. Ποτέ άλλοτε κανείς δεν μου συμβούλευσε να σταματήσω!
Ποιο είναι το καθημερινό αθλητικό σας πρόγραμμα;
Ξεκινώ την προπόνηση στις 10.00 το πρωί . Ολοκληρώνεται στις 12.00 το μεσημέρι . Ξεκινάει πάλι στις 2.00 μ.μ και τελειώνει στις 5.00 – 5.30 το απόγευμα.Όμως, μέσα σε όλο αυτό, πρέπει να συμπεριλάβουμε μια ώρα θεραπεία. Παράλληλα, μέσα στην ημέρα το πρόγραμμα δεν είναι ελεύθερο. Πρέπει να υπάρχει υποχρεωτικό γεύμα αλλά και υποχρεωτική ξεκούραση. Είναι υποχρεωτικό ένα power nap 20 λεπτών για να ξεκουραστείς , έστω και αν κλείσεις μόνο τα μάτια σου, ώστε να είσαι αποτελεσματικός στην 2η προπόνηση .Παράλληλα ,υπάρχει υποχρεωτικό πρωϊνό, το οποίο πρέπει να καταναλωθεί νωρίς, προκειμένου να ξεκινήσει σωστά η προπόνηση. Επομένως, η καθημερινότητά μου είναι ταυτισμένη με το αθλητικό μου πρόγραμμα. Ο αθλητισμός γίνεται τρόπος ζωής, γίνεται καθημερινότητα.
Δημιουργήσατε μια στάση στους κρίκους που φέρει το όνομα σας. Μπορείτε να μας εξηγήσετε πώς την δημιουργήσετε;
Προσπαθώντας να κάνω την διαφορά υπήρξε μια άσκηση που την έλεγαν «Πινέτα». Η καταληκτική της θέση ήταν σε σταυρό .Πήρα λοιπόν την θέση και την έκανα ανάποδο σταυρό. Επειδή δεν υπήρχε θέση , πήρε το όνομά μου!
Η μεγαλύτερη αρετή ενός αθλητή είναι η συνέπεια!
Ποιος αθλητής είναι το δικό σας πρότυπο και γιατί;
Ο αθλητής που με έκανε να πιστέψω στην ενόργανη και στους κρίκους ήταν ο Δημοσθένης Ταμπάκος. Ήταν ένας υπέροχος αθλητής . Ακόμη μεγαλύτερο πρότυπο όμως, ήταν ο Βούλγαρος Γιόχαν Γιόρτσεφ. Είχε αυτό που θαυμάζω περισσότερο σε έναν αθλητή .Είχε την απόλυτη συνέπεια στον αθλητισμό. Στους έξι Ολυμπιακούς Αγώνες κατέκτησε 4 ολυμπιακά μετάλλια. Επιπλέον, ήταν πολλές φορές παγκόσμιος πρωταθλητής. Με έχει εμπνεύσει παρά πολύ.
Την στιγμή που πηγαίνω στον αγώνα και σηκώνω το χέρι για να αγωνιστώ, στο μυαλό μου έχω ότι είμαι ο καλύτερος. Όταν όμως ο αγώνας τελειώνει, επιστρέφω στην προπόνηση πιστεύοντας ότι είμαι ο χειρότερος και ότι πρέπει να προσπαθήσω περισσότερο…
Χαρακτηρίζεστε ως άρχοντας των τίτλων. Πώς είναι να ξέρεις ότι οι άλλοι αθλητές αγωνίζονται για την 2η θέση και κάτω; Υπάρχει ο κίνδυνος της έπαρσης για έναν αθλητή με τόσες πολλές διακρίσεις;
Ωραία Ερώτηση . Υπάρχει πάντα ο κίνδυνος της έπαρσης .Πάντα καθοριστικός παράγοντας είναι το κοινωνικό περιβάλλον μέσα στο οποίο ζει ο αθλητής . Ως προς τον εαυτό μου , δεν πιστεύω ότι υπάρχει κάτι δεδομένο και σίγουρο. Την στιγμή που πηγαίνω στον αγώνα και σηκώνω το χέρι για να αγωνιστώ, στο μυαλό μου έχω ότι είμαι ο καλύτερος. Είμαι υποχρεωμένος να κάνω το καλύτερο. Όταν όμως προσγειώνομαι και τελειώνει ο αγώνας, επιστρέφω στην προπόνηση πιστεύοντας ότι είμαι ο χειρότερος και πρέπει να προσπαθήσω περισσότερο .Στο μυαλό μου έχω ότι κάνω τις ασκήσεις μου χάλια. Το ξέρω ότι φτάνω στα όρια του ψυχαναγκασμού .Επιμένω όμως σε αυτόν τον τρόπο σκέψης. Μέχρι τώρα με έχει οδηγήσει σε πολύ καλούς δρόμους στον χώρο του αθλητισμού.
Κάθε φορά που πέφτουμε, πρέπει να σηκωνόμαστε και να αγωνιζόμαστε ξανά από την αρχή…Αυτό είναι μια στάση ζωής!
Έχετε κάνει κατά καιρούς πολλά και δύσκολα χειρουργεία. Τι σας δίνει δύναμη να ξεπεράσετε τον πόνο και να ξεκινήσετε πάλι από την αρχή;
Κάθε φορά που επιστρέφω στο ξενοδοχείο -μετά από λίγες ώρες ή την επόμενη ημέρα -μετά από έναν αγώνα που έχω κερδίσει μηδενίζω το ρολόι. Ξαναβάζω τον εαυτό μου στην θέση του αθλητή που κυνηγάει τον στόχο που θέλει να επιτύχει και όχι εκείνου που έχει επιτύχει και πάει για τον επόμενο στόχο. Αυτό είναι μια στάση ζωής.
Έτσι, αν μετά από έναν αγώνα μηδενίζω το κοντέρ και αρχίζω από την αρχή, κάνω το ίδιο και μετά από ένα μεγάλο χειρουργείο. Βρίσκομαι στο μείον εκατό. Αυτό όμως είναι και το πιο ισχυρό κίνητρο και η πιο ισχυρή πρόκληση. Έπεσα, σηκώθηκα και τα κατάφερα ξανά! Αυτό είναι ένα ισχυρό μήνυμα για όλους σας, για ό,τι κάνετε στην ζωή σας.
Αρχικά, με έχει βοηθήσει σίγουρα- οφείλω να το πω – στον αθλητισμό και στην πορεία μου. Με έχει βοηθήσει όμως και γενικότερα στην ζωή. Σε ηλικία 23 ετών έχασα τον πατέρα μου .Τον έχασα λοιπόν, λίγο πριν την έναρξη του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος (που ήταν και αγώνας πρόκρισης για τους Ολυμπιακούς Αγώνες ). Έπρεπε λοιπόν να αρνηθώ το πένθος ,που ήθελα να νιώσω. Να συνεχίσω να αγωνίζομαι για τους στόχους που εγώ ο ίδιος είχα θέσει.
Έπρεπε να μην παρατήσω την ίδια την ζωή. Να είμαι δίπλα στην μητέρα μου και στον αδελφό μου, σαν να ήμουν εγώ ο πατέρας . Με είχαν ανάγκη.
Κατά την διάρκεια του μεγάλου σας τραυματισμού το 2018 έχετε δηλώσει ότι άλλοι σας έπλεναν, σας φρόντιζαν ,σας βοηθούσαν να ντυθείτε. Τότε…σκεφτήκατε να τα παρατήσετε;
Σαφέστατα. Μπήκα για να κάνω ένα χειρουργείο και ξύπνησα τελικά με μια πιο βαριά επέμβαση από αυτήν που είχε προσδιοριστεί. Την ίδια ημέρα,ενημέρωσα τον προπονητή μου ότι θα σταματήσω τον αθλητισμό. Φαντάζομαι βέβαια ότι όλοι οι άνθρωποι , όταν βρισκόμαστε σε μια δύσκολη στιγμή, σκεφτόμαστε να τα παρατήσουμε.
Τελικά, δεν άφησα τον εαυτό μου να μείνει σε αυτήν την σκέψη. Τον υποχρέωσα να αγωνιστεί. Αποφάσισα λοιπόν να προσπαθήσω, να επιστρέψω πιο δυνατός.Το κατάφερα…Είναι το πρώτο χειρουργείο που έγινε σε αθλητή κρίκων. Να το εκφράσω πιο σωστά… Είναι το πρώτο χειρουργείο που έγινε σε αθλητή κρίκων και κατάφερε να επιστρέψει σε επίπεδο πρωταθλητισμού. Μέχρι σήμερα, σε όποιον έγινε ανάλογη επέμβαση, δεν κατάφερε να συνεχίσει …
«Αυτό που θεωρώ επιτυχία όχι μόνο στον αθλητισμό αλλά και στην ζωή είναι η πρόκληση της καθημερινότητας. Καλούμαστε να βγάζουμε τον καλύτερο μας εαυτό σε αυτό που κάνουμε!»
Πώς έχετε συμβάλει , κατά την άποψή σας, στην ανάπτυξη του ερασιτεχνικού αθλητισμού;
Όταν άρχισα να γίνομαι πιο γνωστός στον αθλητισμό, φυσικά το απολάμβανα. Όταν έγινα Ολυμπιονίκης ,κατάλαβα ότι πρώτα από όλα πρέπει να περάσουμε σε όλα τα παιδιά το μήνυμα του αθλητισμού ,την υγείας αλλά και όλων των πλεονεκτημάτων που προκύπτουν από τον ίδιο τον αθλητισμό.
Πώς συνέβαλα λοιπόν στην ανάπτυξη του ερασιτεχνικού αθλητισμού; Φυσικά τα μετάλλια φέρνουν κόσμο στους κρίκους .Παράλληλα όμως ,τα μηνύματα που προσπαθώ να περάσω ως άνθρωπος, φέρνουν κόσμο στον αθλητισμό και τον κρατούν κοντά σε αυτόν, ως τρόπο ζωής. Επιπλέον, το γυμναστήριο που έχω ιδρύσει είναι μια ακόμη προσπάθεια να έλθουν ακόμη περισσότερα παιδιά στην ενόργανη .
Τι είναι αυτό που σας δίνει την μεγαλύτερη δύναμη για τους αθλητικούς και προσωπικούς σας στόχους;
Κάθε φορά είναι κάτι διαφορετικό. Όταν έχασα τον πατέρα μου, τον σκεφτόμουν και έπαιρνα δύναμη. Στην πορεία, χρειαζόμουν χειρουργείο. Δύναμη έπαιρνα με την σκέψη ότι θα τα καταφέρω με το ένα χέρι. Στην συνέχεια, είχα μια πρόκριση για τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Είχα πάλι έναν μεγάλο τραυματισμό. Βρισκόμασταν 20 ημέρες πριν τους Αγώνες και δεν είχα πάρει την πρόκριση. Μετά το Τόκυο ήλθε το δεύτερο χειρουργείο. Άντλησα λοιπόν δύναμη από τον εαυτό μου. Έπρεπε να επιστρέψω σε χρόνο ρεκόρ. Τώρα πια, το μεγαλύτερο κίνητρο είναι τα παιδιά μου και η Βασιλική. Μάλιστα, στον τελευταίο αγώνα ήταν όλοι μαζί στις κερκίδες. Ο αγώνας κύλησε σαν να μην συνέβαινε τίποτε. Ήταν τόσο εύκολο… Μου έδωσαν απίστευτη δύναμη!
Τι είναι πιο δύσκολο…Να είστε μπαμπάς ή Ολυμπιονίκης;
Φυσικά και είναι πιο δύσκολο να είσαι μπαμπάς. Μπαμπάς είσαι 24 ώρες το 24ωρο. Όταν γίνεσαι γονιός, ο ρόλος του γονιού γίνεται πια ο πρώτος ρόλος. Ξυπνάς και κοιμάσαι με την σκέψη του παιδιού σου. Μάλιστα , μπορώ να σας πω ότι η προπόνηση μέσα στην ημέρα είναι ο χρόνος που περνάω με τον εαυτό μου .Είναι ο χρόνος που μου δίνει δύναμη να μοιραστώ ποιοτικό χρόνο με τα παιδιά μου , να πηγαίνω στην παιδική χαρά, να παίζω με τα κορίτσια μου!
Ποιος άνθρωπος είναι το στήριγμά σας στις δύσκολες στιγμές;
Η Βασιλική. Η σύζυγος μου .Αν δεν υπήρχε η Βασιλική ,δεν θα είχα καταφέρει όλα αυτά τα αποτελέσματα. Ήταν ο άνθρωπος που πενθούσε μαζί μου .Ήταν ο άνθρωπος που με συνέτισε, όταν έφτασα λίγο πριν την εγκατάλειψη της αθλητικής μου καριέρας . Ήταν ο άνθρωπος που με ανέχτηκε στην δύσκολη περίοδο μετά το χειρουργείο. Ανέχτηκε τις ανασφάλειες, τους φόβους, τον εκνευρισμό. Έμεινε δίπλα μου, με στήριξε απόλυτα και έκανε υπομονή. Την ευχαριστώ και θα την ευχαριστώ για πάντα!
Ποιος σας βοήθησε στην αθλητική σας προσπάθεια;
(Ο κ. Πετρούνιας χαμογελάει…)Όταν ήμουν μικρός, με βοήθησε παρά πολύ η μαμά μου και ο μπαμπάς μου. Στην πορεία όμως, με βοήθησε η αγάπη μου γι΄ αυτό που κάνω!
Στο μεγαλύτερο μέρος της ημέρας παίρνουμε αποφάσεις μικρές, πολύ μικρές. Όμως, αυτές οι αποφάσεις θα μας κάνουν τους αυριανούς πολίτες στην ζωή!
Δεν έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε που βρισκόσασταν κι εσείς στα θρανία. Στις καθημερινές σας αποφάσεις , στις μικρές σας αποφάσεις ,σκεφτήκατε ποτέ « Θα διαβάσω τώρα. θα κάτσω να δω λίγο παραπάνω τηλεόραση σήμερα.»;
Αυτές τελικά οι εκατοντάδες μικρές αποφάσεις που παίρνουν τα παιδιά μας καθημερινά… επηρεάζουν τελικά τον δρόμο μας μακροπρόθεσμα ;Μήπως τελικά θα μας πάνε σε μια άλλη κατεύθυνση; Τα υπόλοιπα τα αναλαμβάνει η τύχη; (Ερώτηση κ. Γείτονα)
Θεωρώ ότι όλη μας η ζωή είναι οι αποφάσεις μας. Οι αποφάσεις μας στο σχολείο, στο Πανεπιστήμιο, στις σχέσεις μας. Οι αποφάσεις μας ως προς την σχέση μας με την οικογένεια ,τα αγαπημένα μας πρόσωπα μάς καθορίζουν! Θεωρώ επίσης ότι όλα τα παιδιά που βλέπω απέναντι μου πρέπει να αφιερώνουν λίγο χρόνο στα καθημερινά τους ερεθίσματα. Να θυμούνται βέβαια ότι στο μεγαλύτερο μέρος της ημέρας παίρνουμε αποφάσεις μικρές ,πολύ μικρές. Όμως, αυτές οι αποφάσεις θα μας κάνουν τους αυριανούς πολίτες στην ζωή!
