Η αρχή της νέας χρονιάς για τους μαθητές του προγράμματος Rizes ήταν η φυσική συνέχεια της τελευταίας, προ εορτών, συνάντησής μας. Είχαμε προγραμματίσει να ολοκληρώσουμε τον κύκλο «Μάνος Χατζιδάκις».
Τέτοιου ύψους δημιουργοί όμως, δε χωρούν σε κανένα «κύκλο». Είναι αστείρευτοι, ατελείωτοι, μπερδεύονται μεταξύ τους – κάτι που συνειδητοποιήσαμε καθώς στη συζήτησή μας ήρθαν πάλι ο Μίκης, ο Κουν, ο Τσαρούχης, ο Γκάτσος, η Μελίνα, και τόσοι άλλοι. Γιατί όλοι αυτοί στιγμάτισαν μια αξέχαστη εποχή, με Φως που δε σβήνει.
Είδαμε άλλα βινύλια και άλλα βιβλία, ακούσαμε ζωντανά από την κιθάρα άλλα τραγούδια, τα ψιθυρίσαμε εμείς και μετά αφήσαμε να μας τα πει η Φλέρυ Νταντωνάκη. Εκεί σιωπήσαμε μαγεμένοι.
Ακούσαμε τον ίδιο το Μάνο να μας μιλά για τα στέκια της εποχής και τις παρέες του. Για το «Βυζάντιο», για τις μεγάλες στιγμές δημιουργίας μέσα σ΄ένα καφενείο, ανάμεσα σε καφέδες και γλυκά του κουταλιού, επονομαζόμενα «Μάνος Χατζιδάκις», για αστεία και ατάκες Μάνου και Μίκη, για την περίφημη ομιλία του που καθιέρωσε το ρεμπέτικο τραγούδι ως «γνήσιο λαϊκό δημιούργημα» και τόσα άλλα.
Είδαμε μια πολύτιμη στιγμή που αποτύπωσε ο φακός, την τελευταία συνάντηση του Μάνου και της Μελίνας, στου Zonar’s, όπου οι δύο αγαπημένοι φίλοι μιας ολόκληρης ζωής διαφωνούν για τα «Παιδιά του Πειραιά». Αυτή η συνάντηση τελείωσε στην πραγματικότητα ένα περίπου χρόνο μετά: στο Memorial Hospital της Νέας Υόρκης, όπου οι δύο φίλοι, λίγους μήνες πριν φύγουν από τη ζωή, τραγουδούν μαζί αυτό το ίδιο τραγούδι, στο δωμάτιο του 40ου ορόφου. Χωρίς να διαφωνούν πια.
Είχαμε λοιπόν προγραμματίσει να τελειώσουμε σε αυτή τη συνάντησή μας τον κύκλο του Μάνου. Δεν τα καταφέραμε. Θα συνεχίσουμε την επόμενη φορά. Συνοδεύοντας την κιθάρα μας και με πιάνο.
