Είδαν αποσπάσματα από την τελετή βράβευσής του με το Νόμπελ, το Δεκέμβριο του 1979, απόλαυσαν τον ίδιο να διαβάζει κείμενά του, παρακολούθησαν συναυλίες και αποσπάσματα από συνεντεύξεις του. «Άκουσαν» τις σκέψεις που έκανε όταν επέλεξε το επώνυμο «Ελύτης», «μπήκαν» στο σπίτι του, και «ξεφύλλισαν» μαζί του το άλμπουμ των φωτογραφιών της ζωής του, ξεκινώντας από τα παιδικά του χρόνια. «Μπήκαν» και στο ιστορικό «πατάρι» του Zonar’s και του Brazilian και «άκουσαν», μια πολύτιμη ιστορία που είχε να τους πει: τη γνωριμία της παρέας Ελύτη, Γκάτσου, Σεφέρη, Κατσίμπαλη, Εμπειρίκου, με ένα «συμπαθητικό νεαρούλη» που έπαιζε υπέροχο πιάνο. Ο «νεαρούλης» ήταν ο Μάνος Χατζιδάκις. Τους «διηγήθηκε» ακόμα, πώς δεν ήθελε να δημοσιεύσει ποιήματά του και του τα πήραν «με το έτσι θέλω» σχεδόν οι φίλοι του, για να τα εκδώσουν στα «Νέα Γράμματα». Ήταν το σεμνό ξεκίνημα μιας λαμπρής πορείας, που έφερε στη χώρα μας ένα ακόμα Νόμπελ. Εκτός από τις διαδικτυακές πηγές όμως, χάρηκαν τα βιβλία του, είδαν χειρόγραφά του, σπάνιες εκδόσεις των έργων του και διάβασαν ένα μικρό αρχείο εφημερίδων, στις οποίες βρήκαν πλούσια αφιερώματα στον ίδιο και το έργο του. Η ημερομηνία κυκλοφορίας των εφημερίδων αυτών ήταν 19 Μαρτίου 1996. Ήταν η επόμενη μέρα από το θάνατό του. Έχουν πολλά ακόμα να δουν, να ακούσουν και να χαρούν, έργα, αυτόγραφα, ιστορίες, τραγούδια, την Ομιλία στη Στοκχόλμη και τόσα άλλα. Την επόμενη φορά.
